بدان ، کسى که خویش را در سفاهت نگاه دارد، ظالم ترین و جفا کارترین مردم است به خویشتن . احیاى نفوس از مرگ و نیستى جهل و بیدار نمودن آنها از خواب غفلت و بى خبرى و خارج کردنشان از ظلمات به نور، از شؤ ون سفراى الهى و پیروان آنان است .

خداوند – علت کلمته – مى فرماید: یا ایها الذین امنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم

و حضرت وصى ، امام على بن ابى طالب (علیه السلام )، آل محمد – صلوات الله علیهم اجمعین – را وصف فرموده که : (( آنان حیات و زندگى علم و مرگ و نیستى جهلند.  و علم حیات ارواح است ؛ همان طور که آب ، حیات اشباح است . )) آیات و روایات – در این مرصد اءسنى و مقصد اعلى – به ترتیب و نظم خاصى در جوامع روایى و صحف علمى ، بیش از آن است که به شمارش ‍ آید.
عالم ، اگر قدر علم را بداند، از طور الهى اش خارج نشده ، از زى روحانى اش بیرون نرود، پس او در راه عیساى روح الله (علیه السلام ) است ؛ یعنى در حقیقت ، مشهد و مشربش عیسوى است ، چرا که عمل صالحش ، احیاى مردگان است به اذن الله تعالى -.
خوشم مى آید نقل کلام شیخ اکبر، در فص عیسوى از کتاب فصوص ‍ الحکم و نیز سخن علامه قیصرى ، در شرحش شیخ مى گوید:
(( و اما احیاى معنوى ، به علم است ؛ پس این ، حیات الهیه ذاتیه علیه نوریه است که خداوند درباره اش مى فرماید: (( اءو من کان میتا فاحییناه و جعلنا له نورا یمشى به فى الناس  )) بنابراین ، هر کس که نفسى مرده را به حیات علمیه ، در مساله اى خاص که متعلق به علم الله باشد حیات بخشد، او را زنده کرده است ، و آن حیات ، براى آن نور خواهد بود که به واسطه اش در میان مردم – یعنى در میان اشکال و اشباهش در صورت راه برود.

منبع:عیون مسائل نفس و شرح آن ، ج ۱، ۵۴ و ۵۵