راه رفتن روی آب

جناب ثقه الاسلام کلینى در کتاب شریف اصول کافى از امام صادق علیه السلام روایت فرموده است که:

شخصى همراه حضرت عیسى علیه السلام بود تا به دریا رسیدند و با حضرت بر روى آب راه مى رفتند و از دریا مى گذشتند. این جانى است که در آب تصرف مى کند، این همان جان است که مرده را زنده مى کند، و ابراء اکمه و ابرص مى نماید و جانهاى مرده را زنده مى کند و حیات مى دهد، و هر کسى که به تعلیم معارف حقه نفوس را احیاء مى کند عیسوى مشرب است آن شخص که دید بر روى آب مثل زمین هموار عبور مى کنند. در عین عبور به این فکر افتاد که حضرت چه مى گوید و چه مى کند که بر روى دریا اینگونه راه مى رود دید حضرت مى گوید بسم الله، از روى عُجب به این گمان افتاد که اگر خودش از تبعیت کامل بیرون آید و مستقلا بسم الله  بگوید مانند حضرت مى تواند بر آب  بگذارد، از کامل بریدن همان و غرق شدن همان، استغاثه به حضرت روح الله نمود، آن جناب نجاتش داد.

در روایت دارد که آن شخص، قصیر بود، حضرت عیسى پس از آنکه او را از غرق نجات داد به او فرمود: ما قلت یا قصیر؟ قال قلت هذا روح الله یمشى على الماء و انا أمشى على الماء فدخلنى من ذلک عجب، فقال له عیسى: لقد وضعت نفسک فى غیر الموضع الذى وضعک الله فیه فمقتک الله على ما قلت فتب الى الله عزوجل مما قلت، الحدیث.

آن بسم الله در آب تصرف مى کند که از جان برخیزد و گرنه از صرف تلفظ بدان و لقلقه زبان تصرفات تکوینى صورت نمى گیرد.

 گر انگشت سلیمانى نباشد

چه خاصیت دهد نقش نگینى

البته زبان هم باید از ذکر الله بهره اى داشته باشد، چنانکه سمع را هم از شنیدن حقائق و معارف  حظى است و بصر هم براى خود حظى دارد، ولى عمده همانست که گفته ایم.

منبع: ولایت تکوینی