عرض کنم خدمت شما، نهج البلاغه ، صحیفه سجادیه ، صحیفه علویه ، کافى ، بحار و دیگر جوامع روایى ما، همه از قرآن سر چشمه گرفته اند. قرآن اصل است ، و وسایط فیض الهى بعد از پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله از قرآن منشعب مى شود. و جوامع روایى ما، یعنى نهج البلاغه و کتاب هایى که زبان وسایط الهیه از معصومین است ، اینها همه مرتبه نازله قرآنند. قرآن نیستند، بنده تشبیه کرده ام ، گفته ام مثل قرآن با روایات ، مثل جان است با بدن ، همان طور که بدن پرتو روح است ؛ نطق و چشم و گوش ‍ بدن زنده ، به جان است ، و مرتبه نازله آن است ، و اعضا و جوارح قوا، همه مظاهر حیات نفس ناطقه و علم و شعور و ادراکات او هستند؛ روایات نیز آن طور هستند، همه از قرآن منشعب شده اند.
تمام روایات نهج البلاغه ، تمام خطب توحیدى و غیر توحیدى و هر چه ائمه (علیهم السلام ) فرموده اند، برگشت مى کند به قرآن . و هر چه انسان الهى مى گوید برگشت مى کند به قرآن .
تفاوتى هم در روایات هست ، در جوامع روایى هست ، و آن این است که همان طور که در عرایضمان ، در نوشته هایمان داریم – بین روایات و آثارى که از ائمه در مناجات و ادعیه به ما رسیده است تفاوت خیلى است . به زبان دیگر، آن مطالب و نکات و دقایقى که در اسرار و لطایف عرفانى و انسانى ، آدمى از کتاب دعا و مناجات به دست مى آورد، از روایات به دست نمى آورد. جهتش این است که در روایات مخاطب بودند و معصومین (علیه السلام ) به فراخور فهم مردم حرف زدند. اما در مناجات و ادعیه مخاطب خداست و آنچه در نهان خانه عشق داشتند همه را بیرون ریختند. خیلى نکات علمى عجیبى در ادعیه و اوراد و کتاب دعاها وجود دارد. اینها همه همان طورى که عرض کردم از قرآن کریم است

منبع: گفت و گو، ص ۵۱