((یک بنده خدایى بود، که خدا رحمتش کند قرائت قرآنش خوب بود و یک روز در صحرا زمین شخم مى زد آن زمان هنوز آگاهى نداشتم و در قرآن مى دیدم که نوشته ولم یکن له کفوا احد و ما در نماز مى خواندیم ولم یکلّه کفوا احد، به این آقاى کشاورز گفتم : قرآن دارد ولم یکن چرا در نماز مى خوانیم ولم یکل ؟ ایشان گفتند: حروف یرملون است ، گفتم : یرملون یعنى چه ؟ و ایشان قدرى بدان فن صحبت کرد و گفت : الان که وقتش است چرا شما معطلید برو دنبال تحصیل علوم و معارف آن وقت به نجف اشاره کرد… حرف او در دلم نشست و همین وضعیت مرا دگرگون کرد. نصف شب برخاستم و وضو گرفتم همه اهل خانواده در خواب بودند نخواستم اظهار کنم که آنها بدانند. خانه ما یک ((دیوان حافظ)) بود گفتم : آقاى حافظ من که نمى دانم آنهایى که با کتاب تو فال مى گیرند چه مى کنند و چه مى گویند…
یک فاتحه براى شما مى خوانم شما هم بگویید من چه کنم دنبال درس بروم یا نه ؟
فاتحه را خواندم و دیوان را باز کردم . همه اشعارش را که نمى فهمیدم چون خردسال بودم و قوه تحصیلاتم تا ششم ابتدایى بود. غزلى که کلمه مدرسه داشت و همین کلمه مدرسه در من خیلى اثر گذاشت و بى تاب شدم که آن شب را به روز بیاورم و صبح بروم به سراغ مدرسه

منبع:کتاب گفت و گو