بله آقا این علوم استاد مى خواهد، درس خواندن لازم دارد. من یک موقعى از یکى از خیابانهاى تهران عبور مى کردم ، آقایى جلو آمد و گفت : جناب شیخ ، چند تا سؤ ال قرآنى دارم آیا جواب مى دهید؟ گفتم : ایستادن که صلاح نیست ، در حال راه رفتن حاضرم آن چه مى دانم بگویم ! شروع کرد به خواندن چند آیه از قرآن امّا با غلطهاى بى شمار و فاحش ! گفتم : آقاى عزیز آیات را صحیح نخواندید، صحیح آن این است که من مى خوانم ! بلافاصله با حالت خاصى پرسید: آقا ما الان کجا هستیم ؟! گفتم در فلان خیابان ! گفت : منظورم این است که در کدام منطقه جهان و در چه شهرى هستیم ؟! گفتم : یعنى چه ؟ خوب معلوم است در ایران و در تهران هستیم !! گفت : حالا اگر بگوییم : طهران یا تاهران فرقى مى کند؟ چه فرقى در واقع ایجاد مى شود؟ حالا آیات قرآن را هرگونه بخوانیم چه فرقى مى کند! گفتم : نه آقاى عزیز، الفاظ و معانى حدود خاصى دارند که باید آنها را رعایت کرد و چنین نیست که شما مى گویید.

 در محضر استاد، ص ۲۸ – ۲۷.

مرد روستایى حافظ قرآن

آسید مهدى قاضى ، آقازاده آقاى قاضى بزرگ استاد علامه طباطبایى مى فرمود: که یک مرد روستایى بى سواد، شبى در امامزاده داوود تهران خوابید و در خواب دید که به او مى گویند: نوشته هاى روى دیوارها را بخوان ، گفت : نمى دانم ، گفتند: بخوان ! صبح که از خواب برخاست ، دید قرآن را حفظ است ! در آن عوالم ، نمى دانیم چه خبر است . نابینایى که قرآن را از حفظ مى خواند، در جواب کسانى که به دروغ به او گفتند، این آیه که مى خوانى در قرآن نیست ، کتاب قرآن را برداشت و با انگشت آیه را نشان داد و گفت : مگر کورى ؟ نمى بینى ؟!

در محضر استاد، ص ۴۶.

قرآن را حفظ کنید

استاد فرمودند: دو تا طلبه آمدند پیش من ، یکى گفت : آقا من دارم دیوان شعر شما را حفظ مى کنم و یک مقدارى را هم حفظ کرده ام . به او گفتم برو قرآن حفظ کن ، حفظ کردن دیوان چه فایده اى دارد؟ گفت : چشم

در محضر استاد، ص ۹۷.