ادب حضرت اقا

خاطره اى دارم ، هرچند ممکن است خداى ناکرده حمل بر خودستایى یا چیز دیگر بشود، ولى براى روشن شدن موضوع ، عرض مى کنم . وقتى ، در محضر مبارک جناب آقاى الهى قمشه اى بودم . ایشان فرمودند: آقا شما خیر مى بینید!
من عرض کردم : الهى آمین اما آقا شما از چه جهت این فرمایش را مى فرمایید؟ و روى چه لحاظى این بشارت را به من دادید که من خیر مى بینم ؟
ایشان فرمودند: چون شما را خیلى خوب نسبت به اساتیدت متواضع مى بینم . خیلى مراعات ادب با اساتید مى کنى و آنها را در نام بردن ، نیک نام مى برى . این ادب و تواضع ، سبب مى شود که شما به جایى مى رسید و خیر مى بینید.
بنده حریم اساتید را بسیار بسیار حفظ مى کردم و سعى مى کردم در حضور استاد تکیه به دیوار ندهم ، سعى مى کردم چهار زانو ننشینم . حرف را مواظب بودم زیاد تکرار نکنم ، چون و چرا نمى کردم که مبادا سبب رنجش ‍ استاد بشود.
مثلا من وقتى ، محضر همین آقاى قمشه اى بودم ، ایشان در حالت چهار زانو نشسته بود. پاى راستشان بیرون بود. من پهلوى ایشان نشسته بودم . خم شدم و کف پاى ایشان را بوسیدم . ایشان برگشتند و به من فرمودند: چرا این کار را کردى ؟
گفتم : من لیاقت ندارم که دست شما را ببوسم ، همین که پاى شما را بوسیدم ، براى بنده خیلى مایه مباهات است . خوب ! چرا من این کار را نکنم ؟!من قریب دوازده سال در محضر ایشان بودم . در این سالیان ، درس هاى ما شب ها بود بعد از نماز مغرب و عشا تمام منظومه به غیر از منطق منظومه ، و از اول الهیات اسفار تا آخر آن ، و از اول نمط چهارم اشارت تا آخر آن را در خدمت جناب آقاى قمشه اى خواندم . هر چند نزد اساتید دیگر هم براى خوشه چینى رفتم . مثلا سه نمط آخر اشارات را هم خدمت آقاى قمشه اى خواندم و هم خدمت آقاى شعرانى ، اسفار را هم خدمت هر سه بزرگوار آقایان قمشه اى و قزوینى و شعرانى .

منبع: داستان های عارفانه جلد ۲