رسول الله (صلى الله علیه وآله ) نماز صبح بگزارد و بعد از نماز جوانى را در مسجد دید که پینگى مى زد و سرش را فرود مى آورد، رسول الله (صلى الله علیه وآله ) به او گفت : اى فلان !چگونه صبح کرده اى ؟
گفت : یا رسول الله !صبح کرده ام در حالى که صاحب یقینم .
رسول الله (صلى الله علیه وآله ) از گفتار وى به شگفت آمد و گفت : هر یقینى را حقیقتى است ، حقیقت یقین تو چیست ؟
گفت : اى رسول الله !یقینم مرا اندوهگین کرده و شبم را به بیدارى و روزهاى گرمم را به تشنگى کشانیده است ، تا آن که گویا من اکنون به عرش ‍ پروردگارم نگاه مى کنم که براى حساب واداشته شده است و خلایق براى حساب محشورند و من در میان آنانم و گویا که به اهل بهشت مى نگرم که در بهشت متنعم اند و یکدیگر را مى شناسند و بر اریکه ها تکیه داده اند و گویا که اهل آتش را مى بینم که در آتش معذب اند و فریاد بر مى آورند و گویا که من اکنون آواز زبانه آنش را مى شنوم که بر گوش هاى من مى پیچد.
رسول الله به اصحاب خود فرمود: هذا عبد نور الله قلبه ؛ این بنده اى است که خداوند دل او را به ایمان روشن کرده است .
سپس رسول الله بدو فرمود: الزم ما انت علیه ؛ از این حال جدا مشو.
آن جوان گفت ، با رسول الله !براى من از خداوند بخواه که در خدمت تو شهادت را روزى من گرداند.
رسول الله بخواست که طولى نکشید آن جوان در بعضى از غزوات نبى (صلى الله علیه وآله ) بعد از نه نفرى که وى دهمین بود شربت شهادت چشید.

منبع:منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی