معاویه بن وهب گفته است : به سوى مکه رهسپار بودیم که پیر مردى متاءله و متعبد ما را همراهى مى کرد. لیکن او بر مذهب ما اطلاعى نداشت و (به مذهب اهل جماعت ) نماز را در سفر تمام مى خواند. برادرزاده اى داشت که شیعه بود؛ او را در این سفر همراهى مى کرد. از قضا پیر مرد بیمار شد. برادرزاده اش را گفتم : اگر مذهب شیعه را بر عمویت عرضه بدارى ، امید است که او (از عقاب الهى ) رهایى یابد!
همراهان ، همگى گفتند: این پیر مرد را به حال خود واگذارید؛ چه او بر همان حالى که هست نیکوست .
لیک ، برادرزاده طاقت نیاورد و او را گفت : اى عمو! همه مردم جز اندکى ، پس از رسول خدا صلى الله علیه وآله از دین خدا خارج شدند. همچنان که باید از رسول صلى الله علیه وآله اطاعت و پیروى مى کردیم ، بایستى از على بن ابى طالب علیه السلام نیز اطاعت و پیروى کنیم ، او و اطاعت از او پس از رسول خدا صلى الله علیه وآله ، حق است .
پیر مرد، نفسى کشید و فریاد برآورد: من آنچه را تو گفتى باور کردم .
و سپس ، جانش از بدن خارج شد پس از آن ، خدمت ابو عبدالله ، (امام صادق علیه السلام ) مشرف گشتیم . على بن سرى ، ماجرا را براى حضرت نقل کرد. ابو عبدالله علیه السلام فرمود: آن مرد، اهل بهشت است .
على بن سرى عرض کرد: او جز در همان وقت ، بر چیزى از مذهب شیعه آگاهى نداشت !
امام علیه السلام فرمود: پس جز این ، از او چه مى خواهید؟!

به خدا سوگند که او به بهشت رفته است .

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی