تواضع علامه حسن زاده آملی

در یکى از جلسات ، یادم هست که من مثل بسیارى دیگر از طلبه ها زودتر به جلسه رفتم که در صف هاى جلوتر جا بگیرم و استاد را از نزدیک ببینم و حواسم بیشتر جمع باشد، طلبه ها دسته دسته مى آمدند و کم کم مدرسه پر شد. اما هنوز استاد تشریف نیاورده بودند.
پس از چند دقیقه اى ، استاد وارد مدرسه شدند، در این لحظه تمام جمعیت از جا بلند شدند و در حالى که طلبه ها براى استاد راه باز مى کردند طلبه اى از بین جمعیت گفت :
براى عظمت روحانیت اسلام صلوات بفرستید!
تمام جمعیت صلوات فرستادند و استاد هم پس از عبور از بین جمعیت روى صندلى نشستند.
من در همان صف هاى جلو نشسته بودم و به خوبى حالات چهره و آثار تلاطم  روحى استاد را حس مى کردم . ایشان به محض اینکه روى صندلى نشستند، بدون بسم الله و با یک حالت اضطراب و هیجان خاص فرمودند:
آقا، یک روایت خواندن که این همه داد و بیداد ندارد، مباحثه طلبگى که این همه سلام و صلوات ندارد، بحث ما، بحث طلبگى است ، چه خبر است آقا؟ نکنید اینطور آقا، نکنید!!