همیشه حضرت استاد علامه حسن زاده آملى (دام عزه العالى ) چند دقیقه قبل از شروع درس در محل تشکیل کلاس (مسجد حضرت معصومه (علیها السلام ) حاضر مى شدند – که این خود درس نظم و احترام به درس و بحث بود – ما عده اى بودیم که از این فرصت طلایى حداکثر استفاده را مى کردیم ، گرد شمس وجود معظم له حلقه مى زدیم و از انفاس ‍ قدسیه و حرکات و حتى سکنات حضرت استاد (دام عزه ) درس ‍ مى گرفتیم .
روزى یکى از یاران درس ، مصرانه و عاجزانه از حضرت استاد تقاضا کردند که :
(( حضرت آقا عنایتى بفرمایید، ذکرى – دعایى ، چیزى بفرمایید، بلکه از این گرفتارى روحى نجات پیدا کنم ، خیلى گرفته و در قبض ‍ هستم ))
حضرت استاد (دام عزه ) که تا آن لحظه سر به زیر انداخته بودند و در سکوتى پر معنى و مراقبه اى ملکوتى به سر مى بردند، سر را بلند کرده و فرمود: آقا جان ! من هم گرفتارم ، من هم از شما بدترم !
چند لحظه اى درنگ فرمودند و ادامه دادند: دو مطلب به شما عرض ‍ مى کنم ، یقینا اثر دارد به شرط این که ، اقلا یک اربعین بر آن مداومت داشته باشید.
۱- ذکر شریف (( یا حى یا قیوم یا من لا اله الا انت )) که گفته اند، اکثار در آن سبب حیات و زیادت عقل مى شود و مجرب هم است !
۲- سوره غنى (واقعه ) را بخوانید، تا غنى در علم و بعدا هم چیزهاى دیگرى شوید؛ چون روایت شده است