حضرت  وصى علیه السلام در خطبه اشباح نهج البلاغه از ملائکه اهل امانت وحى از حظائر قدس ملکوت  بر مرسلین نازل شده اند . سر سلسله معجزات قولى , قرآن مجید است  , و معارف  صادر از اهل بیت  عصمت  و وحى و منطق صواب  و فصل خطاب  , چون نهج البلاغه و صحیفه سجادیه و جوامع روائى , تالى آن مرتبه نازله آنند , هر چند که بیانگر اسرار و بطون و تأویلات قرآنند .

معجزات  فعلى , موقت  و محدود به زمان و مکان و خلق الساعه و زود گذرند , و بعد از وقوع فقط عنوان تاریخى و سمت  خبرى دارند , به خلاف  معجزات قولى که در همه اعصار معجزه اند و براى همیشه باقى و برقرارند . معجزات  فعلى براى عوامند که با محسوسات  آشنایند و با آنها الفت گرفته اند و خو کرده اند و پاى بند نشأت  طبیعت اند و به ماوراى آن سفرى نکرده اند , این فریق باید با حواس ادراک  کنند و به خصوص باید با چشم ببینند تا باورشان آید . اینان از نیل به بهجت  معنوى و وصول به لذت روحى و سیر در دیار فسیح معقولات  و مرسلات  بى بهره اند , و حتى عبادات را به امید حور و قصور خیال قاصرشان انجام مى دهند و از ذوق عبادت  احرار و عشاق ناکام اند , و بالاخره عوام اند خواه در صنایع و حرف  مادى ورزیده باشند و خواه نباشند . امیر علیه السلام فرمود :

[ (  ان قوما عبدوا الله رغبه فتلک  عباده التجار , و ان قوما عبدوا الله رهبه فتلک  عباده العبید , و ان قوما عبدوا الله شکرا فتلک عباده الاحرار ]

منبع : انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه