به خاطر دارم که ۳۱ سال پیش که از تهران براى ادامه تحصیل به حوزه علمیه قم آمدم و به سفارش مرحوم استاد آقا شیخ محمد تقى آملى و مرحوم استاد آقاى شعرانى (که نسبت به حضرت طباطبایى ایمان داشتند و آقاى آملى مى فرمود: زمانى که ما در نجف خدمت آقاى قاضى بودیم ، آقاى طباطبایى در سیر و سلوک از همه ما جلوتر بود و در همان وقت ایشان مکاشفاتى داشتند) خدمت آقاى طباطبایى رسیدم و عرض کردم که طلبه اى هستم که سیزده ، چهارده سال در تهران محضر این اساتید را درک کرده ام و هم اکنون هم خدمت شما رسیده ام که استفاده کنم . چیزى نفرمودند. پس از چند روز مجددا خدمتشان رسیده ام که استفاده کنم . چیزى نفرمودند. پس از چند روز مجددا خدمتشان رسیدم و پس از عذر خواهى سرم را روى زانویشان گذاشتم و گریستم ، فرمودند: چرا گریه مى کنى ؟
عرض کردم : آقا! چرا شما دست رد به سینه من مى زنید؟
بالاخره پس از رفت و آمد زیاد با ایشان انس گرفتم اولین سخنى که به من فرمودند این بود که : آقا! به خدا یک راه بیشتر وجود ندارد: ان هذا القرآن یهدى للتى هى اقوم  اى بالطریقه التى ، این قرآن برنامه زندگى انسان است .
خداوند سبحان انسان را که مهمترین صنع و مصداق اتم فتبارک الله احسن الخالقین است ، آفرید و قرآن را به عنوان دستورالعمل هدایت او فرستاد. قرآن به سر گرفتن خوب است ، اما عمده آن است که انسان قرآن را به دل کند. انسان قرآنى آن است که لا یسمه الا المطهرون  یعنى تمام شئون زندگیش پاک است .
امام من و شما، حضرت زین العابدین علیه السلام در صحیفه سجادیه فرمود: بارالها! کسى که نیت گناه مى کند، استحقاق کیفر همه گنهکاران را دارد.
انسان چه حقى دارد که در پیشگاه تو، نیت گناه کند.