اسماى الهى معرف جمالى و جلالى ذات اقدس حق اند و این اسماء به اعتبار جامعیت بعضى را بر بعضى فضل و مزیت و مرتبت است تا منتهى مى شوند به کلمه مبارکه جلاله الله که اسم اعظم است و کعبه جمیع اسماء است که همه در حول او طائف اند، همچنین مظهر اسم اعظم و تجلى اتم آن انسان کامل کعبه همه است و فردى از او شایسته تر نیست و در حقیقت اسم اعظم الهى است ، آن مظهر اتم و کعبه کل و اسم اعظم الهى در زمان غیبت خاتم اولیاء، قائم آل محمد، مهدى موعود، حجه بن الحسن العسکرى – صلوات الله علیهم اجمعین – است و دیگر اوتاد و ابدال کمل و آحاد و افراد غیر کمل به فراخور حظ و نصیبشان از تحقیق به اسماى حسنى و صفات علیاى الهیه به آن مرکز دائره کمال ، قرب معنوى انسانى دارند، چنانکه در این رساله به امداد ممد و مفیض على الاطلاق و به توجهات اولیاى حق و استمداد از آن ارواح قدسیه کالشمس فى السماء الصاحیه به ظهور خواهد رسید.
مطلب اهم از آن ، اتصاف و تخلق انسان به حقائق اسماء است که دارائى واقعى انسان این اتصاف و تخلق است و سعادت حقیقى این است ، حافظ گوید:

مرا تا جان بود در تن بکوشم

مگر از جام او یک جرعه نوشم

این یک جرعه از دریاها فزون تر است . آگاهى به لغات اقوام و السنه آنان هر چند فضل است ، ولى آنچه منشاء آثار وجودى و موجب قدرت و قوت نفس ‍ ناطقه انسانى و سبب قرب او به جمال و جلال مطلق مى شود، مظهر اسماء شدن آن است که حقائق وجودى به آنها صفات و ملکات نفس گردند و گرنه :

گر انگشت سلیمانى نباشد

چه خاصیت دهد نقش نگینى ؟

اگر تعلیم اسماء در کریمه و علم آدم الاسماء کلها  تعلیم الفاظ و لغات باشد، چگونه موجب تفاخر آدم و اعتلاى وى بر ملائکه خواهد بود؟
انسانى که به لغت بیگانه آگاهى یافته است ، فوقش این است که از این حیث به پایه یک راهى عامى اهل آن لغت رسیده باشد، و یا شاید این حد هم صورت نپذیرد، لذا امین الاسلام طبرسى در تفسیر شریف مجمع در تفسیر کریمه و علم آدم الاسماء کلها فرمود: اى علمه معانى الاسماء اذا الاسم بلا معان لا فئره فیها و لا وجه لاشاره الفضیله بها . تا اینکه گوید: و قد روى عن الصادق علیه السلام انه سئل هم هذه الایه ، فقال الارضین و الجبال و الشعاب و الاودیه ثم نظر الى بساط تحته فقال : و هذه البساط مما علیه .

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی