علامه حسن زاده آملی (روحی فداه):

حالا از طبیعت یک قدمى بر مى داریم و به سوى عالم اله و ماوراى طبیعت رهسپار مى شویم . و اولین درى که بایستى از طبیعت به سوى ماوراى طبیعت قدم برداریم و این در به سوى ما گشوده بشود که در ابتداى سیر و سلوک انسانى است ، باید از در معرفت نفس به ماوراى طبیعت راه پیدا کرد، تا بعد وقتى الهى شده ، متوجه شده ، سلطان ملکوت در پیش چشم موحد که تجلى کرده است ، مى بیند ملکوت است که همه جا در تدبیر و اداره کردن مى باشد. اراده ملکوت است که اداره مى کند. در این مقام دیگر علم ، بینش ، سیر تکامل به کمال رسیده است که حالا سفر (( من الحق الى الخلق )) دارد تا بدین پایه برسد.
در بدو امر از آن در نفس مى بایست به ماوراى طبیعت سفر کند. فیلسوف طبیعى تا این گردنه با فیلسوف الهى همراه است ، بعد اینجا الهى او را رها مى کند و به سوى عالم طبیعت و دیار مرسلات سفر مى کند. طبیعى که در عالم طبیعت دور مى زند، سیر مى کند، مى رود، راهش دورى است ، راه مستقیم نیست که سفر ارتقایى داشته باشد. حکماى الهى ، فلاسفه الهى همینطور که در سئوال طرح فرموده اید این طور است که آنان در کنف منطق وحى حرفى و مطلبى را که دارند چون به برهان ، به وجدان به عرفان ، به نور علم یافته اند که منطق وحى است ، حرف آن سویى است ، این سویى نیست .

منبع:آفتاب معرفت ، ص ۶۸