انسان از بین رفتنى نیست ، باقى و بر قرار است ، منتها با یک معنى لباس ‍ عوض مى کند و به یک معنى جا عوض مى کند، از رحم مادر به دامان مادر به گهواره ، به مکتب و مدرسه و… انسان موجودى است ابدى و بر اساس ‍ قرآن و عرفان و برهان ، علم و عمل انسان سازند. علم و عمل جوهرند، عرض نیستند و حقیقه سرشت گوهر روان مى شوند، غذاى جان مى گردند، آن چنان که آب و نان ، غذاى بدن مى شوند و غذا مطلقا چه مادى و چه روحانى ، از سدنه از اسم شریف باقى هستند.
الباقى – یکى از اسماء الله سبحانه است و غذا از خدمه اسم باقى مى باشد. یعنى غذاى جسمانى سبب بقاى بدن و غذاى روحانى سبب بقاى نفس ناطقه انسانى است . با این ویژگى که غذاى جان پرور از ماوراى طبیعت است و دستخوش حوادث طبیعت قرار نمى گیرد، باد و باران در او اثر نمى گذارند، آب و خاک سبب اضمحلال و متلاشى شدن آن نمى گردند و همچنین سایر امور مادى نمى توانند دست تصرف به سوى ماوراى طبیعت دراز کنند.
غذایى که طعمه جان مى شود اتحاد وجودى با نفس ناطقه که فراتر از طبیعت است پیدا مى کنند و براى همیشه باقى و برقرار مى ماند. پس ‍ انسان روز و شب در طریق ساختن خویش براى ابد است .
این انگیزه و هدف و ایده ، همواره در مد نظر اولیاى الهى بوده و هست و ریشه عرفان عملى ، همین حقیقت است

منبع:پندهای حکیمانه ج ۳