امروز مرا چون شب تار است بدیده

کز خار غمى در دل زارم بخلیده

روز سوم ماه جمادى دوم بود

از هجرت خاتم که (( غشفح )) برسیده

در آملم آمد خبرى کز اثر وى

رنگم بپرید و دلم آندم بطپیده

آهم شده از کوره دل جانب بالا

اشکم بچکیده برخ رنگ پریده

گفتند که اندر افق خطه تبریز

شمست شده مکسوف و نهان گشت زدیده

مرحوم محمد حسن آقاى الهى

وقتش برسیده است و زما دست کشیده

آن سید والا نسب طباطبائى

آن گوهر عالى حسب عیب ندیده

آن قابل تربیت استاد بزرگى

قاضى که در این عصر چنو کس ‍ نشنیده

آن سالک مجذوب که از جذبه محبوب

سوى وطن اصلى ماءلوف چمیده

آن طائر قدسى که سوى روضه رضوان

خندان و خرامان و گرازان بپریده

آن نائل ادراک فیوضات ربوبى

آن کامل از رنگ تعلق برهیده

آن خلوتى محرم اسرار الهى

آن وحدتى از همه اغیار بریده

این بنده که گهگاه کند مستى او گل

از جام مدامى است کزان ماه چشیده

از ما سخن گرم شنیدى ز دمى دان

کانشاهد عیسى دم غیبى بدمیده

خوش آن که به اخلاص و محبت چو الهى

چشم از همه پوشید و رخ یار گزیده

بارد پى هم فیض بر آن ذات مقدس

تا هست سخن از سحر و صبح و سپیده

دارم سخن اما به قلم راست نباید

حرفى که بود از دهن قلب رمیده

از بارگه قدس خداوند حسن را

بدهاد شکیبایى ازین تلخ پدیده