علامه حسن زاده آملی:

در ابتداى فص عیسوى از فصوص الحکم مى گوید:
وقتى روح الامین ؛ یعنى جبرئیل علیه السلام براى حضرت مریم علیها و علیه السلام به صورت بشرى کامل متمثل شد، حضرت مریم خیال کرد که بشرى است که قصد مواقعه با او را دارد و به همین سبب به خدا پناه برد تا خداوند او را از این عمل بد، نجات دهد؛ چون مى دانست که این عمل ممنوع است ، و در این هنگام بود که حضور کاملى براى او حاصل شد و آن چیزى نبود جز روح معنوى ، و اگر در آن وقت و حالت در حضرت مى دمید حضرت عیسى علیه السلام خارج مى شد؛ ولى دیگر کسى نمى توانست حضرت را تحمل کند، به خاطر آنکه به سبب ناراحتى مادرش در آن حال ، خلق او نیز تنگ مى بود. اما وقتى جبرئیل به مریم گفت : من رسول خداى توام ، آمده ام که پسر پاکى به تو بخشم . ، او شادمان شد و از آن گرفتگى به در آمد و در این هنگام بود که جبرئیل حضرت عیسى علیه السلام را در او دمید

منبع:عیون مسائل نفس و شرح آن ، ج ۱، ص ۳۱۴.