روزى مرحوم علامه طباطبایى را در خیابان زیارت کردم و در معیت ایشان ، تا درب منزلشان رفتم . به درب منزل که رسیدیم ایشان تعارف کردند. عرض ‍ کردم : مرخص مى شوم . ایشان ، در پله بالا ایستاده بودند و من پایین بودم ، رو به من کردند و گفتند: حکماى الهى این همه فحشها را شنیدند، سنگ حوادث را خوردند، قلمها به دشنام و بدگویى آنها پرداختند، این ههه فقر و فلاکت و بیچارگى را از تبلیغات سوء کشیدند. گاهى به کهک به سر مى بردند و گاهى … با این همه حقایق را در کتاب هایشان نوشتند گفتند: آقایانى که به ما بد گفتید و فحش دادید و زندگى را در کام ما تلخ کردید و مردم را علیه ما شورانیدید، حرف این است و حق این است که نوشته ایم و براى شما گذاشته ایم ، حال هر چه مى خواهید بگویید.
آنها حرف حقشان را نوشتند و براى نفوس مستعد به یادگار گذاشتند، تمام تلاش این است که منطق وحى را بفهمیم . خداوند ملاصدرا را رحمت کند! مفسر است ، محدث است ، فقیه است ، مرد سیر و سلوکى است که هفت مرتبه پیاده به زیارت بیت الله الحرام ، مشرف مى شود و بار هفتم در بصره نداى حق را لبیک گفته است . ایشان در شرح اصول کافى حدیث امام سجاد علیه السلام را نقل مى کند که : چون خداوند سبحان ، مى دانست در آخر الزمان مردمى عمیقى پیدا مى شوند – در توحید و در اصول عقاید – اوایل سوره اخلاص را فرستاد.
مرحوم آخوند مى گوید: به این حدیث که رسیدم گریه ام گرفت .این گریه شوق است و گریه عشق ، چون خودش مى بیند که این حدیث ، براى امثال اوست .

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی