بیش از یک سال در روایات لیله القدر زحمت کشیدم و آنها را از جوامع روایى فریقین جمع آورى کرده ‏ام، و در فهم آنها بسیار فکر نموده ‏ام، ولى آن نکته که اصل بود ناگفته بماند و مشکل حل نشده بود؛ مثلا با خود مى‏ اندیشیدم که شبى در هند که مشرقى ایران است، شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان و شب قدر بوده باشد و شب قبل آن در تهران، پس لیله القدر واقعى کدام شب است که ‏إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ؟

به حضور استاد آیه اللّه حاج شیخ محمّد تقى آملى رسیدم و کارم را درباره لیله القدر بدیشان ارائه دادم، و در فهم لیله القدر ابراز حاجت نمودم و از ایشان مدد خواستم. در جوابم فرمودند: در آن روایتى که امام صادق، جدّه‏ اش فاطمه زهراء را لیله القدر خوانده است دقّت کنید. من این حدیث را در جوامع روایى ندیده بودم، از اشارت استاد آملى حالت هیمانى شگفت به من روى آورد. نخستین بار همین معنى که تازگى به عرض رسانده‏ ام به ذهنم آمد، تا حدیث را در تفسیر فرات کوفى یافتم و از تدبّر در آن فیض فیّاض على الإطلاق فائض شده است ففاض ثم فاض.

منبع:هزار و یک کلمه، ج‏۶، ص: ۴۲