در آتش همچو اسفنجى ز خالش   چه پندارى ز خط بى مثالش 

همانگونه که اسفنج در آتش مى جهد و آرام ندارد تا مى سوزد، دل نیز در مقابل مقام احدیت و در مقابل امتداد وجودى صادر اول که بى مثال باشد اینچنین است .
در مورد این ابیات فرمود:
((یادش به خیر که در چه حال عجیبى بودم و در اربعین و روزه و ذکر و حضور تام بودم که برکاتى داشت ، و دفتر دل یک بارقه اى بود یکبارگى که خیلى در وضع عجیبى بودم و همینطور مثل یک دستگاه چاپ از طبعم شعر مى آمد و خواب و خوراک و استراحت و همه چیز را از من گرفته بود. تا مى رفتم مثلا سر سفره غذا بنشینم مى دیدم که شعر مى آمد. یا مى خواستم به استراحت بسر ببرم شعر رهایم نمى کرد. امان را از من گرفته بود تا اینکه چقدر آه و ناله کردم تا این حال از من گرفته شد، و چه عجب که وقتى عرضه بدارى که حال را بگیرند چه زود مى گیرند ولى مى خواهند حال به انسان بدهند چقدر دیر مى دهند…
در هنگام سرودن این ابیات نیز در اضطراب و بى تابى عجیبى بودم که بدین صورت حالم را تنظیر کردم )).
چنانچه که مشهود است حال هر کسى براى او و مافوق او معلوم است و دیگران از آن بى اطلاع اند و وصف آن نیز به گفتگو محال است ، زیرا صاحب حال مى داند که آن حالش چگونه بوده است.

منبع:باب هجدهم دفتر دل-شارح:استاد صمدی آملی