مراد از این دورى همان غفلت است ؛ و غفلت در جایى صادق است که فردى چیزى دارد و نمى داند که دارا است . مثل اینکه شخص عینک به چشم زند و آن را بر پیشانى خویش نهد و بدنبال آن مى گردد که پیدا کند و حال اینکه توجه ندارد که عینک در بالاى چشم او قرار دارد.
این شخص را غافل گویند که عینک را دارد ولى خبر ندارد. و همین غفلت انسانى وقتى در لسان روایت بیان مى شود به صورت بول شیطان که پست ترین موجودات است در گوش انسان مطرح مى شود که در روایتى در باب بیست و دوم ارشاد القلوب دیلمى آمده است که :

قیل یا رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) ان فلانا نام البارحه عن ورده حتى اءصبح ، قال (صلى الله علیه و آله و سلم ): ذلک رجل بال الشیطان فى اءذنه فلم یستیقظ. مرحوم علامه شعرانى در تعلیقه اى بر این روایت چنین فرماید: الشیطان اءخس الموجودات و البول رجس خبیث و هو اءخس الفضلات یخرج بخروجه سموم البدن مما لو بقى یوما لاهلک .
و الغفله اءشبه شى ء بهذا الرجس الخبیث ، و الاذن طریق لاستماع نداء الملک الموقظ و انسداده ببول ابلیس یوجب عدم الاستماع . و لا یختلجن فى و همک اءن هذه التعبیرات النبویه البالغه فى تفهیم الحقایق حد الاعجار تمثیل صرف لا حقیقه له بل اعلم علما یقینا ان لجمیع المعانى صورت تناسبها فى کل عالم من العوالم و لذلک یصح تعبیر الرویا و تجسم الاعمال فالغفله اذا تصور و تجسم کان بول ابلیس حقیقه .
پس هر معناى را در هر عالمى مطابق با همان نشاءه صورتى خاص متناسب به آن است و غفلت را هم در هر عالمى صورتى است که در عالم ماده و طبیعت به شکل بول شیطانى و ابلیسى در گوش انسان در مى آید و این رجس و پلیدى مانع شنیدن حقایق ملکوتى مى گردد و حجاب دیدن اسرار وجودى مى شود ((و فى انفسکم افلا تبصرون )). لذا این غفلت موجب بُعد بعید و بُعد غریب مى گردد. اعاذنا الله منه .

منبع:جلد دوم شرح دفتر دل-شارح:استاد صمدی آملی