در کتاب کافى به اسنادش از هشام بن حکم ، از امام صادق علیه السلام روایت است که در پاسخ زندیقى که پرسید: چگونه لزوم وجود پیامبران و رسولان را ثابت مى کنى ؟
فرمود: چون ثابت کنیم که ما را خالق و صانعى است که از ما و جمیع خلایق متعالى است و او حکیم والا مقامى است که روا نبود احدى از خلقش او را بینند و لمس کنند؛ تا با او مباشرت کنند و او با آنان مباشرت فرماید و بر آنان حجت آورد و آنان بر او حجت آورند و با یکدیگر بحث و مناظره نمایند، ثابت مى شود که در خلق خود، سفرایى دارد که او را براى خلق و عبادش به تعبیر آورند و مردم را به مصالح و منافع و نیز آنچه در انجامش بقایشان و در ترکش فنا و نابودى شان نهفته است راهنمایى کنند.
پس ، آنان در میان خلق از طرف خداى علیم و حکیم ، آمر و ناهى و معبر از اویند و آنان ، همان پیامبران و برگزیدگان شان از خلقش مى باشند؛ حکیمانى که به حکمت تاءدیب گشته ، بدان مبعوث شده اند .آنان با مردم ، على رغم مشارکت در خلقت و ترکیب ، مشارکتى در احوال (افعال ) ندارند و از طرف خداى حکیم و علیم ، به حکمت تاءیید مى شوند و این ، در هر دوره و زمان به وسیله دلایل و براهین پیامبران و رسولان ، ثابت و محقق گردیده ، تا زمین از حجتى که داراى علمى است که بر صدق گفتار و جواز عدالتش دلالت مى کند، خالى نباشد.منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی