اسناد اضلال در قرآن به خداوند به چه معناست؟

اسناد اضلال به خداوند متعال، عقلاً قبیح است. زیرا عقل این اجازه را نمى دهد؛ پس نسبت دادن إضلال به خداوند تعالى به معناى حقیقى نبوده، بلکه باید سبب و علتى دیگر داشته باشد.
پس باید گفت: شک نیست که خدا، هر کس را بخواهد گمراه مى کند و به ضلالت مى کشاند و در این سرّى نهفته است که با مثال روشن مى شود.

مثال، عبارت از این است که: اگر تو فرزندى داشته باشى و هیچ دستور و فرمانى به آنان نداده باشى، نمى توان گفت که فلانى از پدرش اطاعت کرده است و فلانى نافرمانى. ولى هنگامى که به آنان دستورى دادى که خیرشان در آن نهفته است و بعضى از فرزندان آن را پذیرفتند و بعضى نپذیرفتند، در این صورت مى توان به گروه اول مطیع و به گروه دوم، عاصى گفت. از آنجا که این فرمان محتوى مصلحت و هدایت آنان است، پس تو با آن، گروه اول را هدایت و ارشاد کرده اى و از آنجایى که گروه دوم به خود ظلم کرده، دستور را نادیده گرفته اند، مى توان گفت که تو گروه اول را هدایت کرده اى و گروه دوم را گمراه.
به این معنى که اگر تو این دستور را وضع نکرده بودى، هدایت و گمراهى از یکدیگر متمایز نمى شد، چه قبل از نشان دادن راه نمى توان گفت فلانى هدایت یافت و دیگرى گمراه شد.
در حقیقت گروه دوم از انجام دستور و فرمان تو دور شده، گمراه گردیده اند. پس، تو را با توجه به این معناى دقیق و لطیف مى توان مضلّ و گمراه کننده دانست.
چون معناى مثال را دریافتى، جواب را نیز خواهى یافت.

منبع: رساله لقاالله