راقم رساله ای به نام نور علی نور در ذکر و ذاکر و مذکور یک مقدمه و یازده فصل به رشته نوشته درآورده است که مکرّر به طبع رسیده است هر فصل آن دربارۀ یکی از مسائل مهمّ ذکر و مناجات است؛ فصل یازدهم آن در سرّ استجابت دعاست که دعا نیز از اسباب مؤثره است و مخالف سنت جاریه الهی نیست.
در آخر آن تبصره ای را در این معنا عنوان کرده ایم که هیچ گاه داعی با دست خالی بر نمی گردد، و آنچه که برای تحصیل آن به دعا نشسته است بهتر از آن که می خواهد عائدش می شود و تبدیل به أحسن می گردد، فراجع.

رساله ی نور علی نور ص ۱۷:   ۱۷- آیۀ سخره: {إنَّ رَبَّکُمُ اللهُ الَّذی خَلَقَ السَّمَواتِ وَ الأرضَ فی سِتَّهِ أیّامٍ الی قوله سبحانه إنَّ رَحمَهَ اللهِ قَریبٌ مِنَ المُحسِنینَ}

تبصره: قرائت آیۀ سخره به نصّ معصوم که در حدیث اول باب ما یفصل به بین دعوی المحقّ و المبطل فی امر الامامه از کتاب حجّت اصول کافی روایت شده است موجب صفای نفس و اطمینان آن بر اسلام و ایمان، و تنوّر قلب به یقین، و دفع شرّ شیاطین، و نفی خواطر است. تفصیل آن را در نکتۀ ۹۷۸ هزار و یک نکته با نقل روایات و مآخذ آنها و اقوال مشایخ علم ذکر کرده ام رجوع بفرمایید.

آیت سخره مگر سخره کند مسخره را   یا که افسر به سر قابل افسار شده است