خداوند پس از تعلیم توحید و نبوت و معاد مردم را به عمل صالح خواند، و عمل صالح از کسى متوقع است که غرض الهى دارد چون هر کس اعمالش مناسب با اهم اغرض اوست چنان که طالب مال اگر در علم به پایه بوعلى سینا برسد با فقر خویش را بدبخت مى داند، و عمل او همه در راه مال است ؛ و آن که همّش تحصیل رضاى خداست به غیر عمل صالح آرامش دل ندارد؛ و خداوند در قصه آدم او را خلیفه خود قرار داد تا غرض اهم وى تخلّق به اخلاق الله باشد و سزاوار خلیفتى اوگردد.

منبع:هزار و یک کلمه ، ج ۳، ص ۴۴۸.