آن که در خود درست اندیشد دریابد که بود او نابود شدنى نیست، هر چند او را اطوار وجودى است، چه این که شأنى از وجود صمدى است و به تعبیر فلسفى معلول قائم به علت تامه خود است که حق مطلق و وجود صمد است، و نافى باید نخست نفى علت کند و آن یا عدم است یا وجود، عدم که بطلان محض و هیچ است و وجود که واجب بالذات است علاوه این که شى ء، نافى ذات خود نیست.
فناى صحف عرفانى عبارت از رفع تعینات و اسقاط اضافات است و نیست شدن و خلق بعد از هستى بتعبیر موت در روایات کنایه از فناى سافل در عالى است، لذا در سلسله طولى صعودى موت عالى متأخر از موت سافل است.