آن که در کار حواس و عقل بیندیشد هر یک را جاسوسى در حفظ و بقاى شخص مى یابد، مثلا شخص غذا مى خواهد، باصره دیدبانى مى کند و تمیز میان غذا و جز آن مى دهد، با بار دادن باصره، همین که دست بدان رسید لامسه بار نمى دهد که داغ است، غذاى دیگر را بار داده است که معتدل است، تا خواهد به دهان برساند

جاسوس دیگر به نام شامه دربان است و اجازه نمى دهد که بدبو است، غذاى دیگر را اجازه داده است که بوى مناسب دارد، تا بدهان گذاشت در آنجا جاسوس دیگر به نام ذائقه نشسته است، و اجازه نمى دهد که بسیار تلخ است، غذاى دیگر را اجازه داد که شایسته است، اگر حیوان باشد مى خورد، اما اگر انسان باشد یک جاسوس دیگر غیبى بنام عقل دارد و مى گوید:
هیچ یک از آن جاسوسها در کار خود خیانت نکرده اند که اجازه داده اند، این غذا براى تن گوارا است، ولکن تو انسانى، شیئیت تو صورت فعلیتى و حقیقتى به نام روح است که این کالبد سایه اى از آن است، و این جواسیس همه سد نه او و از شئون اویند، این غذا شبهه ناک است، غصبى است، مال یتیم است، زنهار و دو صد زنها نخورد که براى روحت ناگوار است، این غذاى حرام با آن چنان کند که هزاران بار به توان هزاران بار بدتر از خوراک نامناسب با تن.