آن که در معنى حقیقى سعادت انسان درست نظر کندت پى برد که سعادت نفس انسانى این است که از کمال وجودى خود در عداد جواهر مفارق از ماده قرار گیرد تا در صدور افعالش مانند قوام ذاتش از ماده طبیعى بى نیاز گردد، چنانکه وصى علیه السلام فرمود:
والله قلعت باب خیبر و قذفت به اربعین ذارعا لم تحس به اعضائى بقوه جسدیه ولا حرکه غذائیه ولکن ایدت بقوه ملکوتیه و نفس بنور ربها مستضیئه .
یعنى: سوگند به خداوند من به قوت جسدى و حرکت غذائى در از خیبر برنکنده ام و آن را به چهل ارش بدور نیفکنده ام ، چنانکه اعضایم بدان احساس نکرده است ، ولکن به قوت ملکوتى و نفسى که به نور رب خود مستضى ء است بر آن دست یافتم .
و به عبارت دیگر: سوگند به خداوند، من به تایید قوت ملکوتى و نفسى که به نور رب خود مستضى ء است ، در از خیبر بر کنده ام و آن را به چهل ارش ‍ به درو افکنده ام ، چنانکه اعضایم بدان احساس نکرده است ، نه به قوت جسدى و حرکت غذائى .