در مورد خواب صادق گفته شده است که ما را به عالم غیب هدایت مى کند.
فردوسى در زندگى انوشیروان گوید:

مگر خواب را بیهده نشمرى   یکى بهره دانش ز پیغمبرى

در اول صحیح بخارى روایت شده است که : اول ما بدى به رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) من الوحى الرؤ یا الصالحه فى النوم فکان لا یرى رویا الا جائت به مثل فلق الصبح . الحدیث
در روایات رؤ یا را جزئى از نبوت فرموده اند و آن جزء را که بیان نسبت رؤ یا به نبوت است مراتب گوناگون است و اختلاف آن به نسبت قابلیت اشخاص و قرب و بعد آنها به مبادى عالیه است .
در سیره حلبیه (ج ۱ ص ۳۱۲) گوید:
فى البخارى : الرویا الحسنه اى الصادقه من الرجل الصالح جزء من سته و اربعین جزءا من النبوه .
رؤ یا در حقیقت ارتباط نفس ناطقه با مبادى عالیه است که معانى را از آنجا اتخاذ مى کند و در کارخانه متخیله که کارخانه صورتگرى است صورت مى دهد. این دستگاه بوالعجب معنى را صور مى دهد و صور معانى را با معانى مناسباتى است که بدان مناسبات ، معانى صورت مى یابند. (نکته ۱۰ هزار و یک نکته ) پس نفوس ناطقه غیر مقام نبوت و عصمت یعنى آحاد رعیت را هم این شاءنیت هست که حقایقى را از ماوراى طبیعت ابتداءا به صورت قرآن و جمع بگیرد و در موطن طبیعت آن را به نحو تفصیل و فرق پیاده نماید، و جاى استبعاد و استیحاش نیست . بلکه وجود انسان براى اصطیاد حقایق ملکوتیه است که آدم شکارچى آفریده شده است و نظام هستى و کلمات نوریه آن شکارگاه اوست و در این نظام وجود به انسان امر به خواندن شده است که اقراء وارقه .
و بدان که خواب و حالت احتضار و تنویم مغناطیسى ، و حالت غشوه و امثال آنها هیچیک موضوعیت در تمثل صور مثالى در صقع نفس ندارد و آنکه موضوعیت دارد انصراف از تعلقات است . پس اگر در بیدارى هم انصراف حاصل شود تمثل و تمثلات و نزل و تنزلات بهتر از خواب عائد انسان مى گردد و مراقبت مفتاح است فافهم . (نکته ۱۰)

منبع:جلد دوم شرح دفتر دل-شارح:استاد صمدی آملی