شیخ بهائى رحمه الله علیه در کتاب  نفیسش موسوم به اربعین حدیثى از امام باقر علیه السلام نقل کرده که شخصى به نام شیبه هذلى نزد پیغمبر صلى الله علیه و آله آمد و گفت: اى رسول خدا من پیر شده ام و سن من بالا رفته است و مرا توانایى به عمل نماز و روزه و حج و جهاد که خود را بدانها عادت  داده ام نمانده است، پس اى رسول الله دستورى سبک یادم ده تا خداى مرا از آن بهره رساند. پیغمبر فرمود: گفتارت را دوباره بازگو کن. شیبه سه بار سخنش را بازگو کرد.

رسول خدا گفت: در گرداگرد تو درخت و کلوخى نیست مگر این که از رحمت تو به گریه افتاد. چون نماز صبح را گذاردى ده بار بگو: (سبحان الله العظم و بحمده و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظیم)

که البته خداى عزوجل ترا به گفتن آن از کورى و دیوانگى و بیمارى خوره و تنگدستى و نادارى و رنج پیرى نگاه مى دارد. شیبه گفت: اى رسول خدا این از براى دنیاى من است، از براى آخرت چه باید کرد؟

رسول الله صلى الله علیه و آله فرمود: بعد از هر نماز مى گویى: ( اللهم اهدنى من عندک، و أفض على من فضلک، و انشر على من رحمتک و أنزل على من برکاتک)

شیبه این کلمات را بگرفت و برفت. پس رسول الله صلى الله علیه و آله فرمود: اگر بدین دستور عمل کند و به عمد آن را ترک نگوید درهاى هشتگانه بهشت برویش گشوده شود از هر کدام که خواهد داخل بهشت شود.

منبع: نامه ها برنامه ها