زید شحام ، حضرت امام باقر علیه السلام را از تفسیر این آیه کریمه : فلینظر الانسان الى طهامه ، سوال کرده است که : طعام انسان چیست ؟
امام علیه السلام در جواب فرمود: بنگرد عملش را از کجا تحصیل مى کند.این آیه ، طعام را بر روى انسان برده است ، و انسان من حیث هم انسان ، غذاى او علم و عمل صالح است که علم و عمل ، انسان پرور و انسان سازند.
باید بین غذا و مغتذى ، سنخیت بوده باشد، غذا گیرنده که انسان شد، غذاى مسانخ و مجانس او؛ یعنى طعام او؛ علم است ، گوش انسان ، دهان جان او است . باید دقت داشت که این دهان ، از کدامین سفره ازتزاق مى کند.
جانور فربه شور لیک از علف

آدمى فربه ز عز است و شرف

آدمى فربه شود از راه گوش

جانور فربه شود از حلق و نوش

مهم ترین و اساسى ترین کارى که ما در امتداد زمانى خود داریم ، این است که خودمان را درست بسازیم ، هیچ کارى براى انسان مهم تر از درست ساختن خودش نبوده و نیست ، و هیچ عمل در قدر و قیمت بدان نمى رسید، و به مبناى وصین و فتواى قویم برهان و قرآن ، علم و عمل انسان سازند.
قرآن عین برهان است ، و عقل و نقل معاضد یکدیگرند، و هر دو در این حکم محکم متفق اند، اگر انسان من حیث هو انسان ، باید خودش را بسازد، چاره اى جز تحصیل علم نافع و عمل صالح ندارد.
و چون علم و عمل ، انسان سازند، هر یک از ما باید مراقب و مواظب خود بوده باشد، که چگونه دارد در شب و روز خود را مى سازد.
جناب برهان الموحدین و قدوه العارفین ، على امیرالمؤمنین ، در کوفه جوانى را مى بیند که به خواندن تصنیف هاى هرزه و آلوده سرگرم و دل خوش است ، امام به او فرمود: دارى به چه چیزهایى دفتر وجودت را پر مى کنى ؟

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی