آورده اند به نقل صحیح که یزد را در آخر عمر مرضى پیش آمد که آنرا خواره اندرونى گویند، که روزى هزار بار آرزوى مرگ در دلش مى گذشت امام از کمان قهر قضا و قدر تیر مرگش میسر نمى گشت . ع : به مرگ خویش راضى گشتم و آن هم نمى بینم مى گفت .
روزى یکى از حکما یزید را گفت که هیچ مى دانى که تو را مرض چیست و نیش و ریش درون را باعث کیست ؟ یزید گفت : از کثرت نیش و در خبر دارم ، امام از حقیقت آن حال غافل و ناهوشیارم .فى الحال حکیم مقدار نخود موم انگبین را به رشته باریک بسته بدو داد، گفت : سر ریسمان را گرفته این موم را فرو بر تا بر تا بر تو راز درونت از بیرون آشکار گردد و یزید به قول حکیم موم را فرو برد و سر رشته را به دست نگاه داشت ، بعد از زمانى سر رشته را کشیده موم را بیرون آوردند دو عقرب سیاه بر آن موم چسبیده بود از خلق او بیرون آمد.حکیم گفت : یا ابا الحکم دانستى که ریش درونت به کدام نیش آراسته است و حجره تاریک ضمیرات به زخم کدام جانور پیراسته ؟ گفت : آرى والله که بدین ریش و بدین نیش گرفتارم . مدت مدید فریادها مى کرد تا بمرد. ع : این است سزاى آن که آتش عمل است . و هرگاه خواهند عقرب را از سوراخش بیرون آرند به همین دستور عمل باید نمود که در محبت موم آن شوم بى اختیار است ، و به دام چشم هایشان شهد مایل و گرفتار در صحراى دستپول و ششدر کودکان عرب جهت بازى طرب على الدوام با عقرب این عمل مى نمایند که بسیار مشاهده رفته .