اعتقاد به وحدت وجود

مرحوم میرزا جواد آقاى ملکى تبریزى در تالیف ارزشمند خود در لقاء الله حکایت نموده است : (( حکیمى در اصفهان زندگى مى کرد که بر طبق عادت ، هر روز خدمتکار خویش را براى تهیه طعام خویش و کسانى که احیانا در آن روز میهمان او بودند، به بازار مى فرستاد.
بعد از تهیه غذا، حکیم و کسى که در آن روز به نزد او بود، با هم به صرف غذا مى پرداختند. روزى یک از طلاب شهر، وقت غذا براى کارى نزد او آمده بود، لذا حکیم به خدمتکار خویش مى گوید: برو و مقدارى طعام براى ما تهیه کن ! خادم مى رود و طبق دستور حکیم طعام خریده براى آنان مى آورد. حکیم به خدمتکار مى گوید: بسم الله ! بفرماید جلو، با هم غذایى بخوریم !
طلبه مى گوید: نمى خورم .
حکیم مى پرسد: آیا غذا خورده اید؟
طلبه مى گوید: نه !
حکیم مى گوید: پس چرا غذا نمى خورید؟!
طلبه پاسخ مى دهد: بنابر احتیاط، از غذاى شما نمى خورم !
حکیم مى پرسد: از چه احتیاط مى کنى ؟
طلبه مى گوید: شنیده ام که شما به وحدت وجود معتقد هستید، در حالى که این اعتقاد، کفر است . لذا غذا خوردن با شما جایز نیست ؛ زیرا غذا در اثر تماس با شما نجس مى گردد.
بار دیگر حکیم مى پرسد: به نظر شما معناى وحدت وجود چیست ، که اعتقاد بدان را کفر مى دانید؟
طلبه جواب مى دهد: قائل به وحدت وجود، معتقد است که تمام اشیا و جمیع مخلوقات ، خدایند.
حکیم مى گوید: شما در اشتباه هستید، بهتر است غذایتان را میل نمایید؛ من به وحدت معتقدم ، ولى تمام اشیا را خدا نمى دانم . زیرا جناب عالى نیز از جمله آنها هستید و من شک ندارم که شما مانند خر و یا پایین تر از آن هستید؛ حال ، چگونه مى توانم شما را خدا بدانم ؟ پس بهتر است احتیاط را کنار بگذارید و غذایتان را میل نمایید.

منبع:لقاء الله ، ص ۳۴