دل  دیوانه ی   رند  جهان سوز

 چو شب آید نخواهد در پیش روز

 نمیدانم چه تقدیر و قضایی است

 دلم  را  با دل شب آشنایی  است

 نوای     سینه   و   نای   گلویم

 برآرد  از دل شب های و  هویم

 همین نای است کو دارد حکایت

 نماید  از   جدایی  ها    شکایت

 زبس معشوق شیرین و غیور است

 دل بیچاره نزدیک است و دوراست

 کمال وصل و مهجوری عجیب است

 مرعین قرب را دوری غریب است

 چو  نالی  خواهم   از   دردم   بنالم

 معاذ  الله   که  ار  خواهم     ببالم

 چو روی خور فرو  شد  از   کرانه

 دل      دیوانه  ام    گیرد     بهانه

 چو بیند  شب پره  آید   به   پرواز

 نماید     ناله     شبگیرش     آغاز

 که در شب شب پره پرواز دارد

 ز پروازم  چه  چیزی  باز  دارد

 بود آن مرغ  دل  بی بال  و  بی پر

 که شب خو کرده  با  بالین و بستر

 دلی  کو    بلبل  گلزار  یار   است

 شب او خوشتر از صبح بهار است

 به شب مرغ حق است و نطق حق حق

 چو  می بیند  جمال   حسن   مطلق