اشاره بیست و هشتم، صفحه ۸۳-۸۴

تحف العقول در اوائل حدیثی از علی بن شعبه از حضرت رسول – صلی الله علیه و آله – نقل می‌کند که حضرت فرمود: «مؤمن وقتی ایمانش قوی شد خوابهایش کم می‌شود و باید این طور باشد». وقتی به درجات عالی رسید دیگر چه حاجت که خواب ببیند، در بیداری مشاهده می‌کند. روایت خیلی شیرین و عرشی است. مؤمن وقتی ایمانش قوی شد رؤیایش کم می‌شود و در بیداری می‌بیند. غرض خداوند که توفیق دهد و مواظبت و مراقبت مرحمت فرماید و انسان کشیک نفس کشید و قوه خیال را پروراند و تربیت کرد و به آن آمادگی داد می‌بینی که اشباح و اشکال را چگونه مشاهده می‌کند. مریم صدیقه (س) که خدواند می‌فرماید «فأرسلنا إلیها روحنا فتمثل لها بشرا سویا» مشاهده می‌نمود. جناب عالی هم این طور می‌توانی ببینی. هر کسی به اقتضای ذات انسانی و نفس خودش، اگر مواظب خودش بوده باشد و خود را در مسیر تکامل نگه دارد و برنامه قرآن را که «إن هذا القرآن یهدی للتی هی أقوم» (سوره اسراء، آیه ۹) در خود پیاده کند. می‌بینیم که خواب‌های خوش، بیداری‌های خوش، گفت‌وشنودهای خوش، رفقای خوش دارد. روز که وارد می‌شود آرزوی شب می‌کند که دوباره با آن رفقا، با آن افرادی که وارد می‌شوند، با تمثلات صحبت و حرف داشته باشد.

یک وقتی کسی آمد برایم گفت: «می‌خواهی دستور احضار اجنه را به شما بدهم؟» گفتم: «نمی‌خواهم. من با این همه مشغولیات و با افراد زیادی که سر کار دارم کم است که با اجنه هم سر کار پیدا کنم.» خوب حالا می‌بینی که انسان آرزو می‌کند شب را با ارواح ملکوت محشور بوده باشد.