در شب جمعه یازدهم رجب ۱۳۸۸ ه‍ ق مطابق ۱۲/۷/۱۳۴۷ ه‍ ش بر اثر مراقبت و حضور التهاب و اضطراب شدیدى داشتم ؛ تا قریب یک ساعت به اذان صبح که به ذکر کلمه طیبه (( لا اله الا الله )) اشتغال داشتم ، دیدم سر تا سر حقیقت و همه ذرات مملکت وجودم با من در این ذکر شریف همراهند و سرگرم به گفتن (( لا اله الا الله )) اند؛ ناگهان به فضل الهى جذبه اى دست داد بسیار ابتهاج به من روى آورد، مثل این که تندبادى سخت وزیدن گیرد، آنچنان صدایى پى در پى بدون هیچ مکث و تراخى بر من احاطه کرد و سیرى سریع پیش آمد که هزار بار از سرعت سیر جت سریع السیر در فضا فزون تر بود، و رنگ عالم را بدان گونه که دیده ام از تعبیر آن ناتوان هستم ، عجب این که در آن اثناء گفتم ، چه خوش است که به دنیا بر نگردم وقتى این معنى در دلم خطور کرده به یاد عائله افتادم که آنها سرپرستى مى خواهند باز گفتم : آنها خودشان صاحب دارند، به من چه ، تا چیزى نگذشت که از آن حال شیرین باز آمدم و خود را در آنجا نشسته بودم ، دیدم .

منبع:انسان در عرف عرفان