ادب با خدا، عبارت است از: اقتداى به آداب الهى و پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم و اهل بیت پاکش؛ که همان عمل به طاعت خداوند عزوجل است و نیز حمد و سپاس او در شدت و گشایش و صبر بر بلا. از این رو، ایوب علیه السلام خطاب به خدایش گفت: رب انى منى الضر و انت اءرحم الراحمین (سوره انبیاء/۸۳) حضرت ایوب در این دعا ادب را از دو جهت نگاه داشته است ؛ اول این که نگفته است خدایا! تو مرا به بلا انداخته اى، بلکه مى گوید: مرا بیمار و سختى رسیده است. و دیگر این که نگفته است: بر من رحم نما! بلکه خود را در معرض رحمتش قرار داده و گفته است: تو از همه مهربانان عالم برترى . او چنین گوید، تا مرتبه صبر را حفظ نماید.

رساله لقاءالله، ص ۱۹۴.

منبع:

کتاب «پندهاى حکیمانه علامه حسن زاده آملى»