آن که در قرآن و انسان تعقل کند , قرآن را سفره پر نعمت  رحمت  رحیمیه الهى , و وقف  خاص انسان یابد , هم آن را بى پایان یابد که کتاب  الله است .قل کل یعمل على شاکلته. و هم این را که حد یقف  براى او نبود , چنان سفره براى چنین کسى گسترده است  .

قرآن حروف  آن اسرار , کلمات  آن جوامع کلم , آیات  آن خزائن , سوره هاى آن مدائن حکم , مدخل آن باب  رحمت ( بسم الله الرحمن الرحیم ) , وقف  خاص مخلوق  فى احسن تقویم ,  واقف  آن رحمن و موقوف  علیه آن انسان است  .

و با توجه بدین که علم و عمل انسان سازند و جزاء نفس عمل است  و صورت هر انسان در آخرت نتیجه عمل و غایت  فعل او در دنیا است  , به سر گفتار قرآن و نبى و وصى رسد که :

 ( یس و القرآن الحکیم  , انا مدینه الحکمه و هى الجنه و انت  یا على با بها , ان درجات  الجنه على عدد آیات  القرآن فاذا کان یوم القیامه یقال لقارىء القرآن اقراء وارق )  .

قرآن حکیم است  و آیات  او حکمت  است  و حکمت  بهشت  است  و درجات بهشت  به عدد آیات  قرآنند و جانى که حکمت  اندوخته است  شهر بهشت  است و ولایت  در این شهر .

آرى ولایت  در بهشت  است  , ولایت  زبان قرآن است  , ولایت  معیار و مکیال انسان سنج است  , و میزان تقویم و تقدیر ارزش انسانها است  . پس هر کس صحیفه وجود خود را مطالعه کند که تا چه پایه قرآن است  یعنى مدینه حکمت  و شهر بهشت  است  . رساله( قرآن و انسان) ما را در این نکته علیا , رتبه والاست