دهن آنست تو دارى که چه شیرین سخن است‏

منبع آب حیاتست و بنام دهن است‏

نرگس دیده روح القدس از شش جهتش‏

مات آن طره مشکین شکن در شکن است‏

چهره گل چه حکایت ز تو بنمود که دوش‏

سوسن و یاسمنش گفت عروس چمن است‏

ماشاء الله قلم حسن ازل با رخ لوح‏

نقش تصویر تو را گفت به همین صنع من است‏

از ثرى تا به ثریا به درود و به نوید

همه جا یاد تو در انجمن مرد و زن است‏

آنچه دوش از لب نوشین تو من نوشیدم‏

به خداوند نه چون قصه طفل و لبن است‏

چینه طایر طوبى سزد آن شاخ نبات‏

که چنو مائده نى در خور زاغ و زغن است‏

شرف از ذکر تو دارا است نماز شب و روز

صلوات تو چه روحست و صلاتش بدن است‏

طفل ناخوانده الف با است که ختم رسل است‏

عامى امى او نابغه هر زمن است‏

از صباح ازل آن نور و ضیاى ابدیست‏

که سراج همه در عالم سر و علن است‏

دانش ار حافظ ناموس خداوند شده است‏

ورنه شمشیر برهنه به کف اهرمن است‏

صله خواهد غزل و حوصله باید که بسى‏

صله ام داد که پیرایه در عدن است‏

چنگ زن زهره شد از کف زدن کف خضیب‏

کز دبیر فلک آوازه شعر حسن است‏