تقرب کمیل به حضرت علی (ع)

کمیل مى گوید: با مولایم امیرالمؤمنین در مسجد بصره نشسته بودم و اصحابش با او بودند، به بعضى از آنان گفت معنى قول خداى عزوجل فیها یفرق کل امر حکیم چیست ؟

امام فرمود: شب نیمه شعبان است، سوگند به کسى که جان على در دست او است، هیچ بنده اى نیست مگر این که جمیع خیر و شر براى او در این شب تا همان شب آینده مقسوم است، و هر بنده اى که این شب را احیاء کند و دعاى خضر علیه السلام را بخواند دعاى او به اجابت مى رسد، پس چون حضرت منصرف شد و مراجعت فرمود شب به خدمت او رفتم.

همین که مرا دید پرسید که اى کمیل چه مى خواهى و چه چیز سبب آمدن تو شده است؟ گفتم یا امیرالمؤمنین به طلب دعاى خضر آمده ام. فرمود بنشین اى کمیل چون این دعا را حفظ کرده اى در هر شب جمعه یا در هر ماه یک بار و یا در سال یک بار و یا در عمر یک بار بخوان تا از بدى ها باز داشته شوى و یارى شده و روزى داده شوى و هرگز از آمرزش محروم نمانى، اى کمیل طول صحبت تو با ما موجب شد که چنین نعمت و عطائى را به تو ببخشم. چه قدر کمیل همت و عزم داشت، چه قدر عشق و شوق داشت، چه قدر تشنه و طالب بود که تا چیزى سراغ گرفت در راه تحصیل آن شد، و شب به خدمت امام رسید و دعاى خضر را از آن جناب طلب کرد و از آن حسن طلبش و صفاى سریره و هدف مقدسش چنین سفره پر برکت دعاى خضر علیه السلام را براى همه اهل حال و دعا و مردم صاحبدل گسترده است و چنین اثر قیم و قویم را از خود به یادگار گذاشته است و دعاى خضر را دعاى کمیل کرده است، آرى باید گدائى کرد که جواد گدا مى خواهد.

بانگ مى آید که اى طالب بیا

جود محتاج گدایان چون گدا

جود محتاج است و خواهد طالبى

همچنان که توبه خواهد تائبى

جود مى جوید گدایان و ضعاف

همچو خوبان کاینه جویند صاف

روى خوبان ز آینه زیبا شود

روى احسان از گدا پیدا شود

و امام علیه السلام به کمیل فرمود طول صحبت تو با ما موجب احسان چنین عطائى شده است  پس پیدا است که کمیل خیلى ملازم آن حضرت بود. و دیگر از غرر کلمات امیرالمؤمنین علیه السلام که به کمیل القاء شده است و دلالت بر کفایت آن صاحب سر ولى الله اعظم دارد و لیاقت مصاحبتش را با آن حضرت مى رساند آن ست که سید رضى رضوان الله علیه در نهج البلاغه آورده است که و من کلامه علیه السلام لکمیل بن زیاد النخعى: قال کمیل بن زیاد أخذ بیدى امیرالمؤمن ین علیه السلام فأخرجنى الى الجبان فلما أصحر تنفس الصعداء ثم قال یا کمیل ان هذه القلوب  اوعیه فخیرها أو عاها  الخ.

تا چه حد باید کمیل به امیرالمؤمنین قرب داشته باشد که حضرت دست  او را بگیرد و تنها با او به صحرا برود. این کلام امیر علیه السلام به کمیل را ماخذ روائى بسیار است از آن جمله ابونعیم اصفهانى در حلیه الاولیاء با اسناد روایت  نموده است.

منبع: ولایت تکوینی