تحفه صاحبدل

شیخ عارف، سعدى رحمه الله در آنجا که مطلع گلستانش را به گل بیانش ، زینت داده است ، به همین حقیقت اشاره دارد که گفته است :
(( یکى از صاحبدلان ، سر به جیب مراقبت فرو برده و در بحر مکاشفت مستغرق گشته ، حالى که از آن حالت باز آمد، یکى از دوستان گفت : در این بوستان که بودى ما را چه تحفه آوردى ؟
گفت : به خاطر داشتم چون به درخت گل رسم دامنى پر کنم هدیه اصحاب را، چون برسیدم بوى گلم چنان مست کرد که دامن از دست برفت )) .
پس کسى که خدا را براى ثواب و ترس عقاب عبادت کند؛ از این لذت حقیقى محروم است .
و اگر دقت کنى خواهى یافت که اگر کسى خدا را از روى رغبت به بهشت عبادت نموده ، هواى خود را عبادت کرده است ؛ و اگر از ترس و وحشت عبادت نموده ، به سبب عشق به خود، او را عبادت کرده است ، نه براى عشق و محبت به مولایش .

منبع :رساله لقاء الله ، ص ۲۲۳