کمال الدین مى گوید:
ابو الحسن ، موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسین بن على بن ابى طالب علیه السلام امامى است کبیر القدر و عظیم الشاءن و کثیر التهجر و جاد در اجتهاد، با کرامات مشهود و مشهور به خوارق عادات و مواظب بر طاعات ؛ که شب را به سجده و قیام به صبح مى رساند و روز را به تصدیق و صیام به انتها؛ و به سبب فزونى علم و گذشتن از متجاوزین به حقش ، کاظم نامیدندش .
به آن کس که به او بدى مى رساند، نیکى مى کرد و به کسى که در حقش ‍ جنایت مى نمود، بر و عفو و احسان ارزانى مى داشت .
و سبب کثرت عبادتش در شب و روى ، عبد صالح مى خواندندش و در عراق به باب الحوائج الى الله معروف بود؛ چه مطلوب متوسلان به حضرتش ، از سوى خداوند حاصل مى گشت و کراماتش ، عقول را به حیرت وا مى داشت و بیانگر آن بود که او را قدمى صدق نزد خداوند بود که آنرا زوالى متصور نبود.

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی