ششمین امام ، کشاف اسرار علوم و بحر حقایق ، ابو عبدالله ، جعفر بن محمد صادق علیه السلام مى باشد که در برابرش ، عقول به حیرت افتاده و زبانها به گنگى گراییده است . چرا چنین نباشد و حال آن که او، خورشید آسمان علم و معرفت و توحید است و همه ، از نور وجودش بهره جسته و در بحر معرفش فرو رفته و از مشکات حقایقش پرتوى گرفته اند . اشعه نورانى علومش ، عالم انسانى را فرا گرفته و شجره عنصر پاکش چنان به بار نشسته که آفاق را از اصول حکیمه و علوم غریبه مکنونه قیمه و قواعد رصینه فقهیه و مطالب نوریه در تزکیه و تهذیب نفس ، و مسایل جامع اجتماعى حفظ نظام حوزه بشرى ، پر کرده است ؛ به طورى که تعداد شاگردان و متعلمین محضر درسش بالغ بر چهار هزار نفر، از حجاز و شام و عراق و خراسان و فارس و جز آن بوده است . در مجلس درس شریفش ، چهار صد کتاب در علوم نگاشته شد که اصول چهار صد گانه نامندش . مى توان به اصول کافى و توحید صدوق و احتجاج طبرسى و کتب دیگر که حقایق صادر از او را در خود دارد مراجعه کنى ، تا دریابى که چگونه آن امام بزرگ علیه السلام ، قواعد توحید را بنیان نهاد و ارکانش را بنا نمود و شبهات وارده از سوى آراى سخیف و معوج را ریشه کن و اسرار و بطون آیات قرآن را ظاهر ساخت . بطورى که زبانها در بیانشان گنگ ، و عقول در پیششان حیرانند. پس ، او حیات علم و مرگ جهل بود و ستون اسلام .

هر بوى که از مسک و قرنفل شنوى

از دولت آن زلف چو سنبل شنوى

گر نغمه بلبل از پى گل شنوى

گل گفته بود گر چه ز بلبل شنوى