در خصال صدوق است که مالک بن انس ، فقیه مدینه مى گوید:
نزد صادق ، جعفر بن محمد علیه السلام مى رفتم وایشان برایم بالشى مى گذاشت و برایم ارزشى قایل بود و مى فرمود: اى مالک ! من تو را دوست دارم .
من نیز از این موضوع خوشحال بودم و خداى را شکر مى گردم . آن بزرگوار همواره از سه حالت خارج نبود، یا روزه بود، یا در حال قیام (به عبادت ) و یا در حال ذکر خداوند. او از عظیم ترین عابدان و بزرگ ترین زاهدان بود؛ کسانى که در مقابل خداوند عز و جل در حالتى از خشیت به سر مى برند.
حدیثى بسیار و همنشینى باغ او خوب و فوایدش فراوان بود. وقتى از پیامبر صلى الله علیه وآله حدیثى نقل مى کرد و مى فرمود: قال رسول الله ، چهره اش ‍ به کبودى و زردى مى گرایید و دگرگون مى گشت ؛ به طورى که دوست و آشنا نمى توانست او را بشناسد، سالى همراه ایشان به حج مشرف شدم ، چون زمان احرام فرا رسید، هر چه مى خواست لبیک بگوید، صدایى از گلویش خارج نمى شد و چیزى نمانده بود که خود را از مرکبش به زمین افکند!
به ایشان عرض کردم : اى پسر رسول خدا! بگو! چاره اى نیست ؛ باید بگویى !
ایشان فرمود: اى پسر ابو عامر! چگونه جسارت کنم و بگویم : لبیک اللهم لبیک ؟! در حالى که مى ترسم خداوند عز و جل جوابم دهد: لا لبیک و لا سعدیک !
و نیز همو گوید: انسانى که از امام جعفر صادق علیه السلام از نظر فضل و علم و عبادت و ورع ، برتر باشد، هیچ چشمى ندیده و هیچ ندیده و هیچ گوشى نشنیده و تصورش بر قلب هیچ کسى خطور نکرده است .
و او در بسیارى از مواضع ، مدعى آن است که از امام صادق علیه السلام حدیث شنیده است و چه بسیار است که مى گوید: حدثنى الثقه ، و مرادش ‍ امام صادق علیه السلام است .

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی