در بحار، به نقل از اختصاص آمده که : فرزدق حکایت کرده است :
سالى همراه عبدالملک در حج بودم . او به على بن الحسین بن على بن ابى طالب علیه السلام نظرى افکند و براى تحقیر او گفت : او کیست ؟
پس من نیز بالبداهه ، قصیده را سرودم که : او پسر بهترین بندگان خداست و او تقى و طاهر العلم است تا آنکه آنرا به اتمام رسانیدم .
عبدالملک ، سالى هزار دنیا به او صله مى کرد که پس از ماجراى قصیده ، آنرا قطع کرد. فرزدق شکایت به على بن الحسین علیه السلام برد و از ایشان درخواست نمود تا در این باره با عبدالملک گفت و گو کند. امام فرمود: من ، همان اندازه که او تو را مى بخشید، تو را مى بخشم ؛ پس مرا از سخن گفتن با او باز دار.
فرزدق عرض کرد: اى فرزند رسول خدا! به خداوند قسم ، که ثواب خداى عز و جل در آجل ، نزد من بهتر است از ثواب دنیا در عاجل .
این ماجرا به گوش معاویه بن عبدالله بن جعفر طیار رسید و او از سخاوتمندان و ادبا و ظرفاى بنى هاشم محسوب بود، معاویه به فرزدق گفت : اى ابافراس ! به گمانت چه قدر از عمرت باقى است ؟
فرزدق جواب داد: بیست سال .
معاویه گفت : این بیست هزار دینار، که از مال خودم مى باشد به تو مى دهم ، پس ابو محمد – اعزه الله – را معاف کن !
فرزدق پاسخ داد: من ابو محمد را ملاقات کرده ام و او از دارایى خویش ، به من بذل فرمود؛ ولى به عرض ایشان رساندم که براى اجر اخروى عمل خود، از ثواب دنیوى اش گذشتم .

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی