ثقه جلیل ریان بن شعیب گفت : در روز اول محرم بر امام ابى الحسن رضا علیه السلام وارد شدم ، به من فرمود: اى پسر شبیب ! آیا روزه دارى ؟
گفتم : نه .
گفت : این روز، روزى است که زکریاى پیامبر در آن پروردگار خود را خواند و گفت رب هب لى من لدنک ذریه طیبه انک سمیع الدعاء
یعنى اى پروردگار من ! مرا از نزد خویش ذریتى پاک ببخش ، همانا که تو دعا را شنونده اى .
پس خداى تعالى دعاى او را مستجاب کرد، و ملائکه را فرمود تا زکریا را در حالتى که وى در محراب ایستاده بود و نماز مى گزارد، ندا کردند که : خداوند تو را به یحیى مژده مى دهد!
پس هر کس این روز را روزه بدارد و خداى تعالى را بخواند، خداى تعالى او را اجابت کند، چنان که زکریا را.
آنگاه گفت : اى پسر شبیب ! محرم آن ماه است که مردم جاهلیت در گذشته حرمت آن ماه را نگاه مى داشتند، اما این امت نه حرمت ماه را شناختند و نه حرمت پیغمبر خود را. و در این ماه ذریه او را کشتند، و زنان او را اسیر کردند، و اثاث او را به تاراج بردند، خداوند هرگز آنان را نیامرزد!
اى پسر شبیب ! اگر براى چیزى گریه خواهى کرد، براى حسین بن على بن ابى طالب علیه السلام گریه کن ، براى آن که او را مانند گوسفند ذبح کردند، و هیجده مرد از خاندان او با او کشته شدند که روى زمین مانند آنها نبود.
اى پسر شبیب ! اگر خوشحال مى کند تو را که در درجات بلند بهشت با ما باشى ، براى اندوه ما اندوهناک باش و از فرح ما شادمان .
و بر تو باد دوستى ما که اگر مردى سنگى را دوست بدارد، خدا او را روز قیامت با آن سنگ محشور گرداند.

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی