صافى گوید: از ابا جعفر علیه السلام شنیدم که مى فرمود: از زمره چیزهایى که خدا با بنده اش موسى علیه السلام نجوا کرد این که فرمود: مرا بندگانى است که بهشت را بر آنها مباح کرده و آنها را بر آن حاکم گردانم
عرضه داشت : پروردگارا! آنها کیانند که بهشت خویش را بر آنها مباح گردانى و آنها را حاکم بر آن گردانى ؟
فرمود:: آن کس که بر مومنى ادخال سرور کند.، آنگاه فرمود: مؤمنى در سرزمین ستمگرى زندگى مى کرد، ستمگر قصد او کرد، آن مؤمن به سرزمین شرک گریخت ، و بر مردى مشرک فرود آمد، پس آن مرد او را در پناه گرفت و با او مدارا نمود و مهمانش کرد. به هنگامى که مرگ در بهشت من تو را جایى بود حتما تو را در آنجا جاى مى دادم ، ولیکن بهشت بر آن کس که شرک به من ورزید حرام است ، ولیکن اى آتش ! این مرد مشرک را بترسان و او را میازار و صبح و شام رزق وى را مى آورند.
عرضه داشتیم : آیا از بهشت روزى اش را مى آوردند؟

منبع:فضایل و سیره چهارده معصوم در اثار علامه حسن زاده آملی